تولد مریم

‍ ۷ بهمن ۱۳۶۰ مریم اولین دخترم به دنیا آمد. دو ماهه بود که من در عملیات فتح المبین بودم. آن لحظه ها را که به یاد می آورم تصور نمی کردم حتی چند ماهگی اش را هم ببینم ولی امروز ۴۰ سال گذشته است و از فردا وارد چهل و یکمین سال می شود. او مادر «ایران» و‌«حافظ» قوچانی است.‌این چرخه لایزال زندگی و هستی است.

مناسبت چهلمین سال او بدین روی برایم شایان توجه است که سن ۴۰ سال در قرآن کریم مورد توجه خاصی است، سن پختگی و«اَشُدّ بلوغ» و سنی است که پیامبران برگزیده می‌شوند و به آنان حکمت عطا می‌شود. سنی است که دو نسل در آن ظهور کرده اند، دورانی که با دلهره های روزهای جنگ و بمباران، ترور، امیدهای بر باد رفته اصلاحات، چندین سال نگرانی های احضارها و زندان ها، منع تحصیل و توقیف نشریات و‌‌ تنگناهای زندگی برای اغلب مردم…سپری شد. منیره و‌ مینا دو دختر دلبند دیگرم نیز (مانند همه همسالان خود) بیشتر این دوران را با گوشت و پوست خود تجربه کردند.

هرچند در تمام دوران پس از انقلاب هیچ گاه منصب و مسئولیتی نداشته ام اما نسل ما که به امید روزهای بهتری انقلاب ۵۷ را همراهی کرد، شرمنده فرزندان خود و فرزندان ایران زمین هستیم که در طول این ۴۰ سال به رغم همه کوشش‌ها و رنج هایی که تحمل کردیم نتوانستیم روزهای بهتری را برای آنان رقم بزنیم و حتی بسیاری از فرصت‌های اجتماعی، اقتصادی، آموزشی، شغلی و مذهبی که نسل ما پیش از انقلاب داشت را هم از دست دادند. اما هنوز امیدواریم و هنوز آرزو می کنیم که کشتی‌بان را سیاستی دگر آید. مردم ایران شایستگی شان بیش از آن است که غبطه آمریکا، اروپا، مالزی، سنگاپور، کره جنوبی، ژاپن و امارات و غیره را بخورند. هنوز امیدواریم و می کوشیم فرزندان ایران شاهد روزهای بهتری باشند.

اين فرصت را باز غنيمت مي شمارم و چهل سالگي مهر بانوي گلم را شادباش مي گویم و براي او و خانواده نازنینش بهترينها را آرزو مي كنم.

سلمتهم إلى الله