عمادالدین باقی
این هفته یکی از خواندنی هایم«آگاهی نو» شماره۸ بود که تازه منتشرشده. هرچند مطالب خواندنی گوناگون داشت مثل بخش کاغذ اخبار، پرونده پرویز ناتل خانلری، ابتهاج(سایه)، عثمان محمدپرست و پرونده فراگنر و مقالات استادانه ای که درباره او در این شماره آگاهی نو نوشته اند و ما آنقدر درگیر مسائل و مسئله تراشی های فرساینده بوده ایم که متوجه نشدیم در همین یکسال گذشته ۴ ایران شناس برجسته را از دست داده ایم: الکســاندر الرداشــویلی، ایرانشناس گرجســتانی، برت فراگنر،ایرانشناس اتریشــی، هاید ماری کُخ ایرانشناس آلمانی و محمدحسین یمین، ایرانشناس افغانستانی.
اما پرونده دعایی و تاریخ شفاهی روزنامه اطلاعات برای من نوستالژیک و جذاب بود. طولانی بود ولی ملال آور نبود. میزگرد جلال رفیع، احمد ستاری، احمد شیرزاد و عبدالعلی رضایی نه تنها برای اصحاب مطبوعات و رسانه، خواندنش لازم است که برای هنرمندان می تواند دستمایه نمایشنامه ای برای ساخت یک فیلم پُر کشش درباره مطبوعات و روزنامه نگاری باشد. دلهره ها، خطرات، خطاها و سوظن ها در مطبوعات آنهم در دهه۶۰ که جنگ و ترور وجود داشت و یک خطا در روزنامه می توانست طومارشان را بر باد بدهد. وضعیت حساس و پر تنش مطبوعات در میان حکومت و جامعه و علاقمندی های روزنامه نگار و مصلحت و حقیقت. (چهارشنبه16شهریور1401)
