عمادالدین باقی
عکس نوجوانی نگارنده در نوروز سال ۱۳۵۳یا ۱۳۵۴خورشیدی است که همراه با رسول، هم محلی علی آباد، به اصفهان رفته بودیم. میدانی که می بینید میدان بسیار وسیع با چشم انداز فوق العاده زیبا و معروف به دروازه شیراز بود، جنوبی ترین و آخرین میدان اصفهان به سوی شیراز که بعد از انقلاب به میدان آزادی تغییر نام داده شد اما آنچه غمبار است و هر بار به اصفهان می روم، آزارم می دهد اینست که مجسمه زیبا، هنرمندانه و باشکوهی که در عکس می‌بینید مجسمه شاه عباس کبیر، بزرگترین مجسمه بُرنزی پیش از انقلاب و ساخته هنرمند ایرانی ایرج محمدی بود که بعد از انقلاب از این میدان برداشته و بعد هم ناپدید شد.
هر انتقادی که هم به شاه عباس باشد، اگر او نبود شاید امروز ایرانی وجود نداشت. ایران، یکپارچگی اش را مدیون نبوغ و شجاعت اوست. در تاریخ هر ملتی چنین کسانی فارغ از هر ایدئولوژی و دیدگاهی، گرامی داشته می شوند. برداشتن این تندیس تاریخی جز خسارت چه معنایی داشت؟ آیا همین اتفاقات نشانه هایی نبود که اهل خرد و دوراندیشی بتوانند آینده را پیش بینی کنند؟
