عمادالدین باقی✍️ دوشنبه ۱۲ اردیبهشت۱۴۰۱ روز اجتماع نقیضین بلکه تناقضات بود. روزی که شایسته بود سه شادباش عید فطر و روز معلم(۱۲اردیبهشت) و روز کارگر(۱۱اردیبهشت) را با هم می گفتیم اما فقر و فاقه کارگران تبریک این روز را بی معنا می کند و بی اعتنایی به خواسته‌های معلمان و بازداشت هایی که در آستانه روز معلم صورت گرفت، جایی برای تبریک نمی گذارد. انسان درمانده می شود میان تبریک گفتن ها و نگفتن ها.
قوانین اساسی و عادی کشور، حق اعتراض مسالمت آمیز را برای شهروندان و تشکل های مدنی به رسمیت شناخته اند. متاسفانه، گویی حکومت یک راه بیشتر نمی‌شناسد و آن توسل به بازداشت و زندان است. یک حکومت خرد پیشه، شنیدن سخن معترضان و گفتگو با آنها را بر هرکاری مقدم می داند.
بحران جامعه کارگری و معلمان ریشه در راهبردهایی دارد که ایران را به کشوری فقیر بدل ساخته و با انزوای جهانی اش، اقتصادی رنجور برساخته و درآمدهای اندکش هم در ساختار فساد نفله می شود.
به امید روزی که بتوانیم این مناسبت ها را از عمق وجودمان شاد باش بگوییم.
