عمادالدین باقی
زندانیان وجدان، عدیده اند و ما دلنگران. نمیدانیم به کدامین بیندیشیم. این روزها نگران بهاره هدایت بودم و بازداشتش در پلیس امنیت، جایی که نظارت چندانی از سوی سازمان زندانها بر آن نیست. دلنگران مسعود کاظمی و مجیدآذرپی و معلمان زندانی و اقلیت های مذهبی و دیگرانی که به راستی هیچکدام شان استحقاق زندان را که سنگین ترین مجازات است ندارند. در این وانفسا خبر اعتصاب غذای اقای امیرسالار داوودی بر اندوه مان افزود.
در آستانه روز وکیل هستیم و سالگرد تاسیس کانون وکلا مهمترین نهاد مدنی دیرینه در ایران. تکریم وکلا و آنچه در بخشنامه کرامت انسان قوه قضاییه آمده به این است که دستگاه قضایی نسبت به آنچه بر سر وکلا می‌آید ساکت و نظاره‌گر نباشد و اجازه ندهد برای وکلایی که همکار دستگاه قضایی هستند، ضابطان و کارشناسان تصمیم بگیرند. امیرسالار داوودی جزو وکلای مدافع حقوق بشر است که به سی سال حبس محکوم شده که15 سالش قابل اجراست. در حالی که در بسیاری از کشورهای جهان برای قتل عمد مجازاتی در این حد مقرر می کنند و حتی بر فرض توجه اتهام، مجازات او به شدت ناعادلانه بوده و توسط شعبات خاص صادر شده است.اکنون
او از 20 بهمن بخاطر ممانعت از مرخصی اش در اعتصاب است. چرا باید با یک زندانی به گونه ای رفتار شود که برای حق طبیعی مرخصی، جان و سلامتی اش را به خطر اندازد؟ در حالی که حق اصلی او، آزادی است.
اکنون خطاب به آقای داوودی گرامی، تقاضا می کنم حفاظت از سلامتی و جان خویش را در اولویت نخست قرار دهد. خانواده و خانم کلاهچیان، آن همسر صبور تان که خود وکیلی متین، همدل و همراه است و فرزند نازنین تان به وجود شما نیاز دارند. وکلایی که درد و دغدغه حقوق بشر را دارند اندک شمار وسرمایه های گرانی برای جامعه اند. به همین سبب اگر شما در زندان هستید ولی دل های دیگران با شماست.
درخواست دوستان را برای پایان دادن به اعتصاب غذا بپذیرید.
کانال گفتارهای باقی
https://t.me/emadbaghi
اینستاگرام emadeddinbaghi
عمادالدین باقی
