عمادالدین باقیچندی پیش برای موضوعی که هیچ ربطی به من نداشت به دادسرای امنیت اوین احضار شده بودم. جلوی دیوار زندان، تصویری از #شهید_همت را با سخنی از او دیدم:«ما در قبال کسانی که راه کج می روند مسئولیم. حق نداریم با آنها برخورد تند کنیم. از کجا معلوم که ما در انحراف اینها نقش نداشته باشیم».
یاد زمانی افتادم که همت شهید شد و به همراه پدرم عازم شهرضا شدیم و همراه با پسر عمه ام (احمد ماهر) برای عرض تسلیت به دیدن پدر و مادر همت رفتیم. سالها گذشت اما هنوز حاج همت با منش و با فداکاری اش زنده است. سخنان همت را که دیدم یاد یادداشت کوچکی افتادم با عنوان«گناه پیوستن به اردوی مخالف» که دو سه سالی بود نوشته بودم اما بهانه‌ای برای انتشار نیافته بودم:
« وقتی که کسی از اردوی افراد عادی و بیطرف به اردوی خصم می پیوندد یا کاری در راستای منافع آنها انجام می‌دهد و آنها توانستند او را جذب کنند یک حکومت بی خرد، پیوستگان را مجازات می کند اما یک حکومت خردمند به این فکر می‌کنند که چرا ما نتوانستیم او را جذب کنیم؟ به این می‌اندیشد که ما قصور داشتیم، ما کوتاهی کردیم، ما می‌توانستیم او را جذب کنیم اگر ما این کار را کرده بودیم آنها نمی توانستند عضوی به اردوی خود بیفزایند.
این سخن در مورد افراد عادی است و اگر کسانی از اردوی خودی به اردوی بیگانه بپیوندند این ملامت بازهم بیشتر و بیشتر است و از این بدتر اگر کسانی باشند که نیک اندیش اند و باز از این بدتر اینکه افرادی به اردوی بیگانه دفع و هل داده شوند، گناهی بزرگتر است. همه این گناهان اکنون دارد اتفاق می‌افتد»
این سخن درباره یک خانواده هم صدق می کند. اگر کجروی از فرزندی دیده شد والدین اول باید ببینند خودشان چه قصور یا تقصیری داشته اند.
بنابراین بر فرض اینکه حکومت مدعی باشد مخالفانش خطایی کرده اند خود حکومت هم باید پاسخگو باشد.
