عمادالدین باقی#مریم_باقی
📜سرمقاله روزنامه سازندگی، ش ۲۱۱۵ دوشنبه ۲۶ آبان ۱۴۰۴
✍️چند روز پیش دوستی کلیپی برایم فرستاد که در آن یک فردی با اعتماد به نفس تمام جلوی جمعیت زیادی در یک سالن، متدهای روانشناسی را شرح می داد. چقدر از دیدن این فیلم کوتاه غصه خوردم.
او در این فیلم تشویق می کرد که پسربچه ها باید خوی وحشی گری داشته باشند و فحش های آبدار و سنگین و جگرسوز بلد باشند تا بتوانند در جامعه از پس خود برآیند. به همین هم اکتفا نکرده و به پسرهای مؤدب و سر به زیر انگِ دختر می زد که در آینده یا گِی می شوند، یا دخترباز و اِواخواهر و…
بچه ها و نه فقط پسربچه ها باید در کودکی نشاط و شیطنت کافی داشته باشند و هیچ کس منکر آن نیست و همچنین باید بیاموزند که در جامعه از پس خود بربیایند اما باورم نمی شد که فرق نشاط و شیطنت کودک با وحشی گری و بی ادبی و فحاشی فهمیده نشود و برای قوی بودن کودک در برابر واکنش های اجتماعی و آسیب ها، پسران مان به اموری مانند “وحشی گری” و ” فحاشی رکیک” که در این فیلم کوتاه بیان و توجیه می شود، دعوت شوند!
آنقدر غمگین شدم که احساس کردم تمام سالهایی که عده ای برای گسترش عدم خشونت، فرهنگ گفتگو، رواداری، کنترل خشم و اخلاق و صلح در این کشور صرف کرده اند، آب در هاون کوبیدن بوده است.
این استدلال که اگر جامعه گرگ است، پس باید در برابر آن گرگ باشی از اساس باطل است. باید به فرزندان مان راه مقابله با گرگ صفتی را بیاموزیم نه آنکه تشویق کنیم خودشان هم درنده تر شوند.
با خود فکر کردم فردی که در این فیلم چنین محتوایی را آموزش می دهد می تواند قابل پیگرد قانونی باشد چون در حال کمک به بازتولید چرخه خشونت است و آن را تئوریزه می کند. بدتر آنکه جمعیتی نشسته بودند و حرفه‌های او را با دقّت می شنیدند.
در حال حاضر در مدارس بخصوص پسرانه، خشونت، رواج زیادی پیدا کرده است. اخیرا دغدغه ای پیدا کرده بودم که در مدارس از مقطع ابتدایی کلاس های آموزش کنترل خشم، عدم خشونت، فنّ گفتگو و حل تعارض و رواداری تشکیل شود. تا این نسل از کودکی این مهارت ها را کسب کنند و کمتر در جامعه آینده با چالش هایی که امروز مواجهیم رو به رو باشند. شنیدن چنین کلیپی و دست به دست شدن آن در فضای مجازی با این مضمون که اگر می خواهید پسرهایتان قوی باشند با چنین و چنان باشند که گفته شد، مانند آب سردی بر سَرَم بود. تلخ تر آنکه برای به کرسی نشاندن حرف هایش به افرادی که در چرخه خشونت، گیر نمی کنند و سعی می کنند در روابط اجتماعی ادب و احترام رو حفظ کنند برچسب زده و آنها را متهم می کرد که در آینده، گِی، دختر باز یا مثل دختر و … می شوند. در واقع، پسر بچه ها برای دور ماندن از این انگ های اجتماعی هم که شده گویی باید تلاش کنند وحشی و بد دهن باشند!
در حالی که نمونه های بسیاری در اطراف و جامعه از پسربچه هایی داریم که مؤدب بوده و اهل خشونت نبودند و تا بزرگسالی هم انسان های شریف، اثرگذار و قابل دفاعی بودند که اتفاقا به جامعه کمک بیشتری کرده اند. مصادیق نقض مدعای این روانشناس نما، قابل شمارش نیستند.
این فرد به راحتی به خود اجازه داده، در جهت گسترش فرهنگ خشونت حرکت کرده و افراد را به آن ترغیب کند و در واقع، جامعه را در سیکل معیوب خشونت گرفتار کند. این منطق که برای اینکه از پس خودت بربیای باید وحشی و پرخاشگر و بی ادب باشی جز سمی مهلک برای ایران امروز است؟
پسر بچه هایی که چنین آموزشی ببینند در آینده در جایگاه معلم، پلیس، قاضی … وحتی فروشنده، خشونت و به تعبیر این آقا وحشی گری و فحاشی را تحویل جامعه می دهند و هرگز چرخه خشونت قطع نمی شود. ایم مردان آینده با چنین آموخته ای در کودکی در خانواده هم منشأ آسیب خواهد بود و همسرآزاری و کودک آزاری ها چه بسا تبعاتی از چنین تربیت هایی بوده است.
وقتی به جای یادگیری حل مسالمت آمیز اختلافات، عدم تکرار خشونت و توهین، در عین حال روش های کنترل طرف مقابل برای عدم تکرار رفتار و کلام ناپسند، آموخته اند که در برابر خشونت و توهین، آنها هم وحشی گری و فحاشی کنند آن هم نه فحش های معمولی که جگرسوز!!!! می توانند در آرامش بخشی به خانواده و جامعه مؤثر باشند؟! آیا جامعه ای که خشونت را با خشونت پاسخ دهد بیمار نیست؟! خشونت تا حدی در همه جوامع وجود داشته و دارد اما وقتی وضعیت از حد معمول فراتر می رود باید نگران بود.
حضور افراد بسیاری پای سخن این روانشناس نما باعث شد که با تمام وجود احساس کنم تا رسیدن به وضعیت طبیعی، فرسنگ ها فاصله داریم.
این شد که شروع به جستجوی صفحات مجازی گوینده کلیپ رفتم. در اینستاگرام صفحه اش را پیدا کردم. در صفحه خودش، خودش را استاد هم خطاب کرده بود! پُست هایش ملغمه ای بود از حرف های درست و نادرست که اغلب با بریده ای از فیلم های سینمایی یا اظهارات افراد شناحته شده آنها را توجیه می کرد. بیشتر جستجو کردم. در شبکه های مجازی دیگر هم صفحه دارد و یک سایت هم که به صورت گروه آموزشی فعالیت دارد، تحت نظر اوست. در این سایت در معرفی اش نوشته شده: “وی موسس، مدیرعامل و راهبر گروه آموزشی… می باشند. ایشان به عنوان محقق،مدرس و سخنران در حوزه ی خودآگاهی و توسعه ی فردی و معنا مشغول به فعالیت هستند. همچنین به عنوان یک کارآفرین مدیریت و رهبری تیم کارکنان … را برای رسیدن به اهداف، ماموریت و چشم انداز سازمان بر عهده دارند. برگزاری موفقیت آمیز بیش از دو هزار کارگاه آموزشی برای بیش از دویست هزار نفر در زمینه های مختلف خودشناسی، ناخودآگاه، روابط عاطفی و روابط مالی بخشی از فعالیت های درخشان ایشان در مدت هجده سال گذشته می باشد.”
جالب اینجاست یکی از سایت ها که به نظر منتسب به او می رسید، از او به عنوان ” پدر ناخودآگاه ایران” یاد کرده است.
او متولد ۱۳۶۵ و مجرد است. گرچه به ادعای خودش در مدرسه استعدادهای درخشان درس خوانده اما ترک تحصیل کرده و نمی توانسته در آن سیستم درس بخواند. گفته شده او بعدها کارشناسی شهرسازی، کارشناسی ارشد مدیریت شهر و یک کارشناسی ارشد روان شناسی هم اخذ می کند.
منتقدان او معتقدند وی فرقه سازی کرده و ادعای نجات و شفای افراد را دارد. او هر چه باشد و این سخن منتقدان هم خلاف واقع باشد، همان یک کلیپ برایم کافی بود تا به عمق نادانی اش در روانشناسی و تربیت پی ببرم. تصمیم گرفتم در نقد او مطلبی بنویسیم. اما فکر می کردم کافی نیست. مگر نوشته ای به تنهایی مانع ادامه برخی حرف های غیرکارشناسانه و نابخردانه او خواهد شد!
دو سه روز نگذشته بود تا اینکه یکی از دوستانی که این کلیپ را ارسال کرده بود، خبری فرستاد که فلانی “به جرم دخالت غیرقانونی در امور روانشناسی به دادستانی معرفی شده و دستور توقیف فعالیت گرفت.”
در جستجوی بیشتر از واقعه، اطلاعیه منتشر شده در پایگاه اطلاع رسانی سازمان نظام روان شناسی و مشاوره جمهوری اسلامی ایران را دیدم: “معاونت انتظامی و رسیدگی به تخلفات صنفی و حرفه ای آقایان … و …. را به خاطر دخالت غیر قانونی در امور روان شناسی و مشاوره به دادستانی تهران معرفی کرد.” اما گویا این معرفی و شکایت به دادستانی در مهر ۱۴۰۱ اتفاق افتاده و قرار بوده او پاسخگوی تخلفات و اتهامات انتسابی در برابر دستگاه قضایی باشد. با این حال، نه تنها گزارشی شفاف از روند رسیدگی به پرونده او داده نمی شود بلکه خبرگزاری فارس هم گزارش مربوط به تخلفات او را حذف می کند.
این فرد اما به فعالیت خود همچنان ادامه می دهد. نه تنها به معرفی و شکایت سازمان روانشناسی کشور علیه او و مطالبه توقیف فعالیت هایش در حوزه روانشناسی، وقعی نهاده نشده که او این سازمان و منتقدانش را افرادی می داند که از رشد او نگرانند. آیا سازمان روانشناسی کشور به او حسادت می کند!!!
اگر این گزارش صحت داشته باشد که “بر اساس بررسی‌های به عمل‌آمده، این شخص با تبلیغ در شبکه‌های اجتماعی، برگزاری همایش‌ها و بهره‌برداری از عواطف و احساسات مراجعه‌کنندگان ـ اغلب بیماران جسمی و روحی ـ مدعی قدرت شفادهی بوده و ضمن نمایش‌هایی از بیمارانی که با اقدامات وی بهبود یافته‌اند، سعی در برانگیختن احساسات افراد و تداوم مشارکت در کلاس‌ها و دوره‌های آموزشی و به‌اصطلاح شفای زخم و… خود دارد. در این کارگاه‌های آموزشی که اغلب با بیش ۴۰۰ نفر شرکت‌کننده برگزار شده، از هر فرد مبلغی در حدود سه میلیون تومان دریافت می کند.” آیا این بازگردان راه کلاهبرداری نیست؟!!
این بی توجهی، فراتر از بازگذاشتن دست کلاهبرداران است. او با همان یک کلیپی که در توجیه و ترویج خشونت دارد، در یک کشور دموکراتیک به عنوان جرم محرز باید دستگیر می شد. ممانعت از فعالیت او ابتدایی ترین مطالبه ای است که سازمان روانشناسی و مشاوره کشور داشته است.
وای به روزی که به حرف کارشناسان حقیقی خریدار نداشته باشد و متقلّبان کارشناس نما جولان بدهند. ما دقیقا در همان روز هستیم.
