عمادالدین باقیروزنامه سازندگی ش ۹۰۱ شنبه ۱۴ فروردین ۱۴۰۰ ص ۱ و ۲
سال۱۳۸۴ وقتی مقاله ای با عنوان«تعامل NGOها و دولت» نوشتم و برای روزنامه فرستادم، آقای محمدقوچانی سردبیر وقت نگران چاپ آن بود و معتقد بود که در فضای دوقطبی سیاسی در ایران، عده ای آن را دستاویز تهمت و تخریب قرار می دهند اما من معتقد بودم زمان گفتن آن حرف، همان زمان است وگرنه وقتی که شرایط نورمال باشد، گفتن این حرف ها هنر نیست. سرانجام آن نوشته به عنوان سرمقاله در روزنامه شرق 22/6/1384 منتشر شد اما هنوز همان مشکلات با همان قوت، بلکه بیشتر ادامه دارد.
در جایی که جامعه مدنی هنوز شناخته نشده، پذیرفته و نهادینه نشده و هنوز در معرض شک و شبهه است و هنوز از ناحیه قدرت به عنوان خطر به آن نگریسته می شود کنش مدنی کاری بسیار دشوار و همچون راه رفتن بر لبه تیغ و بسیار دشوارتر از کار اپوزیسیون و پوزیسیون است که هر دو، طرفین نزاع اند و تکلیف شأن کاملا روشن است اما کنشگری مدنی از همه سو مورد اتهام قرار می گیرد. فعالیت مدنی چون مبتنی بر تعامل است، از سوی رادیکال‌ها متهم به سازشکاری، بی‌تفاوتی، همراهی با ظلم و حتی گاهی خیانت و عمله امنیتی ها شدن می شود.
از سوی دیگر از جانب حاکمیت به چشم تهدید نگاه می کنند و فقط سمن هایی که خنثی باشند و موضوع کارشان هیچ اصطکاکی با یکی از اضلاع یا اجزای قدرت نداشته باشد می توانند کار کنند. این در حالی است که طبق قانون اساسی، تشکل ها حق اعتراض و برگزاری راهپیمایی دارند و یا «آیین نامه اجرایی سازمان های مردم نهاد» مصوب۱۳۸۴ در دولت خاتمی که توسط دولت احمدی نژاد ابلاغ شد، در ماده۴ می گوید سازمان های مردم نهاد(سمن ها) می توانند جزوه‌و نشریه انتقادی داشته و اجتماعات و راهپیماییها در جهت تحقق اهداف سازمان برگزار کنند، اما حتی این ها هم پیشکش، خود «تعامل» که باید به عنوان یک کار مثبت دیده شود در مظان اتهام است. برای مثال وقتی ما در انجمن دفاع از حقوق زندانیان با مقامات قضایی مکاتبه می کردیم و گاه برای پیگیری مکاتبات یا رایزنی و استمداد برای رهایی یک زندانی، مراجعه و گفتگو می‌کردیم، سال ۸۶ در بازجویی ها ناگهان با این اتهام مواجه شدم: «اعمال نفوذ در قوه قضاییه برای به انحراف کشیدن مسیر پرونده ها». هنوز همین مشکل و نگرانی وجود دارد.
یکی دیگر از آنها «سیاه‌نمایی» است. «اِن.جی.اُ» ها برای مجیزگویی و تعریف و تمجید خلق نمی شوند. این کار را رسانه های حکومتی و روابط عموها انجام می دهند. انجمن ها به وجود آمده اند که عیوب را شناسایی کنند، بنمایانند، راه‌حل بدهند، فشار بیاورند، اعتراض کنند تا امور اصلاح شود اما وقتی که آنها وظیفه ذاتی خویش را انجام می‌دهند با اتهام سیاه نمایی مواجه می‌شوند. اتهام سیاه نمایی هم می‌تواند از تبلیغ علیه نظام و نشر اکاذیب و افترا تا اجتماع و تبانی برای برهم زدن امنیت کشور را شامل شود. در رای دادگاه جمعیت امام علی همین اتهام سیاه نمایی را مشاهده می کنیم. جمعیت امام علی بخاطر انجام وظیفه ذاتی اش باید تقدیر شود اما مکافات می بیند. اگر هم فرضا خطایی رخ داده باشد بخاطر یک دستمال قیصریه را به آتش نمی کشند.
