عمادالدین باقیSaeed Khalili سعید خلیلی
@saeedkhalili110
امروز به درخواست خانواده آقای رحیم قمیشی، با افتخار وکالت وی را پذیرفتم.
صدای قمیشی ها صدای مردمی است که به مصالح کشور ومردم خود می‌اندیشند و به عهد خود با خداوند و مردم وفادارند وآزادگی و اخلاق ومروت را فریاد می‌زنند.
تلاش می‌کنم با تمام وجوداز حقوق قانونی و انسانی او دفاع کنم .
https://x.com/saeedkhalili110/status/1891161841474101433?t=lTYUG7A_A0MeYoLFF9P87Q&s=08
emad_baghi عمادالدین باقی
@emadeddinbaghi
درود بر شما که وکیلی متعهد به موازین حقوقی و اخلاقی و انسانیت و دفاع از بی‌گناهان هستید. برایتان آرزوی موفقیت دارم. به امید خبرهای خوب رهایی زندانیان وجدان.
https://x.com/emadeddinbaghi/status/1891172180567740691?t=CAYl4P_5Jnf1QGro9OpN5g&s=08
Sohrab_ایرانی
@iransohrab_
وکلای مدافع اغتشاشگران بدانند که با امنیت ملی شوخی نداریم! #نظام #مدافع_نظام
https://x.com/iransohrab_/status/1891348676255133958?t=p1O8YIYhDyCUww_w4W9gMg&s=08
emad_baghi عمادالدین باقی
@emadeddinbaghi
بزرگوار همه ایران به شهدا و اسیران و جانبازان دوره جنگ مدیون است.خود نظام هم موجودیتش را به اینها مدیون است.خجالت ندارد که بعنوان مدافع نظام،چنین اشخاصی را اغتشاشگر می‌خوانید؟آقای قمیشی از اسرا و جانبازان دوره دفاع و جناب خلیلی برادر شهید و جانباز هستند. خود شکن آینه شکستن خطاست.
https://x.com/emadeddinbaghi/status/1891406043361509567?t=U9eBv75ODkG8AdCojSdrFA&s=08
در پیوست مطالب منتشر شده بالا لینک مقاله زیر هم در کانال تلگرام گذاشته شد
و چه سپیده دمی بود آن روز برای برادرم که بار دیگر اسیر شد
مهدی قمشی (استاد دانشگاه و برادر آزاده رحیم قمیشی)
۲۵ بهمن ۱۴۰۳
روز ۲۶ مرداد سالروز آغاز بازگشت اسرای جنگ تحمیلی به میهن عزیزمان است. در سال ۱۳۶۹ در چنین روزی اولین گروه اسرای جنگ تحمیلی پای به میهن گذاشتند. این روز البته برای بسیاری از مردم کشورمان خصوصاً خانواده‌های اسرا روزی فراموش نشدنی است. و من نیز که از لذت مرور خاطره فراموش نشدنی آن روز سیر نمی‌شوم تنها می‌توانم در قالب سخت کلمات و جملات (که نمی‌تواند بیانگر کل احساسات آن باشد) خاطره خود را با شما مرور نمایم.
اجازه دهید مسئله را از ابتدا شروع کنم تا فضای ذهنی حال و روز آن زمان در ذهن شما نیز شکل بگیرد. ماجرا از عملیات کربلای۴ شروع می‌شود که از شامگاه سوم دی ماه ۱۳۶۵ با عبور از اروندرود به سمت خاک عراق شروع می‌گردد. در این عملیات علیرغم پیشروی‌های اولیه در خاک دشمن متاسفانه فشار بر نیروهای رزمنده باعث می گردد عملیات با توفیق همراه نشود و نیروهای خودی در بعداز ظهر روز چهارم دی ماه با تحمل خسارات جانی بسیار مجبور به عقب نشینی شدند.
در اهواز به ما خبر رسید که در عقب نشینی نیروها، برادرم رحیم که معاون گردان کربلا بود به عقب باز نگشته است. در غروب چهارم دی سراسیمه خود را به محل استقرار باقی مانده گردان رساندم. وضع عجیبی بود. بسیاری از نیروهای گردان شهید و یا مفقود شده بودند. فرمانده گردان اسماعیل فرجوانی نیز شهید شده بود. وقتی رسیدم یکی از نیروهای ستادی لشکر برای سر و سامان دادن به باقی مانده نیروهای گردان در محل بود. نیروهای گردان در اتاق بزرگی جمع شده بودند، غم زده و پریشان. فرمانده اعزامی از لشکر از تک تک آنان می خواست تا مشاهداتشان را توضیح دهند.
در جلسه نشستم و به سخنانشان گوش دادم. هر کدام نیز با چشمانی اندوه بار از آنچه گذشته بود و دوستان شهیدشان می گفتند. بوضوح می‌دیدم که اوضاع خراب تر از آن است که من فقط سراغی از برادرم رحیم را بگیرم هر چند در آن جمع بعضی از آنان از برادرم و آخرین وضعیتش نیز اطلاعاتی در اختیار قرار می دادند. گذاشتم تا جلسه تمام شود بعد از جلسه با فرمانده اعزامی لشکر و بعضی از دوستان رحیم به صحبت نشستم و سرنوشت وی را جویا شدم. آنان ضمن تشریح آخرین وضعیت جدا شدن گردان از رحیم با اطمینان می گفتند که شهید شده است و می گفنتد که نام ایشان را به عنوان شهید گردان اعلام کرده اند. در عین حال در جواب سوال من که آیا کسی شاهد شهادتش بوده است یا خیر جواب منفی می دادند. درباره احتمال دسترسی به منطقه نیز جواب منفی بود زیرا دشمن در کناره اروند رود استقرار یافته و آتش سنگین نیز همچنان برقرار بود.
همان شب به اهواز بازگشتم و به خواهر و برادرانم همان نظر بچه های گردان را انتقال دادم اما به پدر و مادرم جرات نکردم آن نظر را بگویم و البته با اندک امیدی که داشتم گفتم که جزء مفقودین است. هر چند بعد از آن حداقل دو بار به اتفاق پدرم برای یافتن اثری از وی به کانتینر های شهدای شناسایی نشده واقع در مسیر خرمشهر سرکشی کردیم اما پدرم همواره می گفت اطمینان دارد که رحیم زنده است.
روزها و ماهها و سال‌ها می گذشت و هیچ اثری از وی یافت نشد، نه در لیست های صلیب سرخ جهانی و نه در شهیدانی که هر چند مدت یک بار کشف و تشیع می شدند. دیگر همه ما با احتمال شهادتش نیز کنار آمده بودیم. پدرم نیز در این فاصله زمانی بدرود حیات گفت.
اکنون در اوج تابستان در روز ۲۶ مرداد ۱۳۶۹ است و خبر آزادی اولین گروه از اسرا شور و شوقی در کشور ایجاد کرده و تا مدتها ادامه داشت. در یکی از این روزهای پر هیجان در حالی که پاسی از نیمه های شب گذشته بود و در حالی که من و خانواده ام در خانه خویش در خوابی عمیق بودیم صدای زنگ تلفن بصدا در آمد. با برداشتن گوشی متوجه شدم که برادرم کریم که خود جانباز جنگ است و به اتفاق مادر و برادر دیگرم در خانه پدری زندگی می کنند پشت خط است. با هیجان گفت:چند دقیقه پیش یکی از اسرای آزاد شده که خوزستانی است ولی اهوازی نیست قبل از ترک اهواز به مقصد شهرشان خود را به منزل ما در منطقه پادادشهر اهواز رسانده و چندین بار زنگ منزل را می زند ولی از آنجا که در اتاق و زیر کولر بوده ایم بیدار نشده و لذا از طریق منزل همسایه و عبور از دیوار بین دو منزل وارد خانه ما شده و با کوبیدن بر درب هال ما را بیدار کرده و خبر می‌دهد که رحیم سالم است و گفته که مدتی در یکی از اردوگاه های اسرا با هم بوده اند. و بعد از دادن این خبر خوش اهواز را ترک می کند. حال برادرانم که خود هیجان زده اند نمی دادند در این وقت شب چگونه این خبر را به مادر بدهند تا شوکی به ایشان وارد نشود. لحظۀ عجیبی بود هیجان تمام وجودم را گرفته بود. گفتم صبر کنید خودم را خواهم رساند.
با موتورسیکلتم خود را به خانه پدری رساندم. آهسته آهسته مادر را بیدار کردیم. گفت مهدی چه شده که اینجایی. گفتم آرام باش مادر خبر خوشی آمده. وقتی احساس کردم کاملاً بیدار شده گفتم مادر مگر هر روز منتظر رحیم نبوده ای؟ اکنون خبر آمده که رحیم زنده و سالم است. گفت چی! گفتم رحیم سالم است و بزودی خواهد آمد. گفت مثل هر شب دارم خواب می بینم. گفتم نه مادر این دیگر خواب نیست واقعی است. باز گفت خواب است گفتم بخدا نه.
ماجرای آمدن آن آزاده را که آمده بود برایش تعریف کردیم. وقتی چند بار برخاست و نشست و چشم هایش را مالید، به نظر می رسید رفته رفته دارد اطمینان حاصل می کند که دیگر خواب نیست و حقیقت دارد. و در حالی که سو سوی سپیده دم نیز آغاز گشته بود تنها این اشک شوق بود که بر گونه های مادر جاری بود و بند نمی آمد.
و چه سپیده دمی بود آن روز، چه سپیده دمی، سپیده دمی بس متفاوت، ونوید آن می داد که گمشده ما نیز باز خواهد آمد.
برگرفته از صفحه انجمن اسلامی مدرسین دانشگاهها
