عمادالدین باقی✍از خبرهای شادی بخش این روزها این است که ️سید مهدی موسویان، محکوم به قصاص چشم پس از ۶ سال و نیم از زندان آزاد شد(که تصاویر آزادی اش را در بالا می بینید). او شهروندی خیلی عادی و جوانی ۲۵ ساله بود و به اتهام پرتاب سنگی که در درگیری‌های سال ۹۶ در شهرکرد موجب نابینا شدن چشم یک مامور انتظامی شد محکوم گردیده بود.
جزییات پرونده و آزادی را تا جایی که مصلحت اجازه دهد وکلای محترم بازگو خواهند کرد. در رسانه‌ها معمولا خبری در مورد بازداشت و خبری در مورد آزادی افراد می‌آید اما برای مثال در پشت پرده این شش سال و نیم، غیر از فرد آسیب دیده، بر او و خانواده و ده‌ها نفری که درگیر پرونده اش بوده اند تا اینکه شرایط آزادی‌اش فراهم شود چه گذشت، قصه پر غصه و داستانی است پر آب چشم، که دیده نمی شود. مشابه این قصه ها و غصه ها برای صدها و بل هزاران تن دیگر هم رخ داده است اما نه حکومت برای جان و سلامت شهر‌وندان غیر حامی اهمیتی قایل است نه ان دسته از مخالفانی که از بیرون گود بر تنور خشونت می‌دمند، افرادی که یا خود طعم مرارت‌ها را نچشیده اند یا مرارت دیگران برایشان اهمیت ندارد یا خود در جای امن و گرم نشسته‌اند و فرمان خشونت می‌دهند.
ما که از نفی خشونت می گوییم بیشتر به مصائب پشت صحنه نظر داریم که قربانی های بسیار دارد و دیده نمی شوند.
شرایط نامطلوب و ناهنجار و ناقض حقوق بشر حتما باید دگرگون شود اما نه به هزینه دیگران و به قیمت اعدام و زندان برای دیگران. هرکس حق دارد درباره خودش تصمیم بگیرد و به اندازه ظرفیت خودش عمل کند.
بهترین راه تغییر آن است که رنج کمتری به انسان ها تحمیل کند و چشم انداز کامیابی بیشتری داشته باشد.
جمعه۱۱خرداد۱۴۰۳
