عمادالدین باقیروزنامه سازندگی،ش۱۱۲۹ دوشنبه۱۵فروردین۱۴۰۱ ص۲
#پرخاشگری ها در شبکه‌های اجتماعی و پاره ای از نظرات گزنده، گاهی ممکن است منفی و ناراحت کننده به نظر برسند به‌گونه ای که وصف اتهامی هم پیدا کنند اما در یک مدیریت خردمندانه و رفتار بردبارانه نباید با معیارهای خشک حقوقی عمل کرد و با این موارد مقابله کرد بلکه باید خشنود بود و از این نقادی ها هرچند گزنده، استقبال کرد زیرا با همین سازوکار در فضای مجازی، خشم ها تخلیه می شوند و همگان به ویژه مسئولان و نیز چهره های مشهور مدنی، تمرین بردباری می کنند. اگر قبلا بزرگترها تحمل تندی یا نقد کوچکترها را نداشتند و تساوی معروف و غیر معروف و رجال و عوام در «#حق_آزادی_بیان»، امری خیالی بود امروز به اجبار امری واقعی شده است و افراد تمرین تحمل پیدا می کنند.
اگر حاکمان به سخن طلایی امام علی(ع) پیشوای بزرگ دینی اعتقاد نداشتند که در آیین زمامداری اش فرمود حاکمان باید با مردم بنشینند، سخن آنها را گوش کنند و پاسداران و مأموران را از خود دور سازند تا مردم بدون لکنت زبان و آزادانه سخن بگویند و حاکمان ترشرویی و درشتگویی و سخنان تند و گزنده را تحمل کنند(…ثم احْتَمِلِ الْخُرْقَ مِنْهُمْ وَ الْعِيَّ، وَ نَحِّ عَنْهُمُ الضِّيقَ وَالاَْنَفَ) و اگر حاکمان، به آیین دموکراسی و آزادی بیان و تعلق قدرت و حاکمیت به شهروندان اعتقاد نداشتند و با انواع حیله ها، توجیهات و ترفندها آزادی بیان را محدود و با رسانه های پرقدرت حکومتی، متکلم وحده می‌شدند و بردباری را امری خیالی و موهوم می کردند و جامعه را به سوی خشونت و انقلاب سوق می دادند، اما امروز شبکه های اجتماعی، این وضعیت ناهنجار را تغییر داده اند.
اگر این موقعیت از طریق شبکه های اجتماعی فراهم نشده نبود، کینه ها و نفرت های انباشته شده، منشا فجایع و جنایات بزرگی می شد اما به برکت همین فضای مجازی، قبل از اینکه افراد فرصت کنند دست به نابودی هم بزنند یاد می‌گیرند که می‌توانند تندترین نقدها را بدون حذف و نابودی همدیگر بیان کنند.
طرح هایی مثل صیانت و هر نوع طرح محدودسازی شبکه‌های اجتماعی از این منظر هیچ بروندادی جز آوردن #خشونت از سطح فضای مجازی به فضای واقعی ندارد.
