عمادالدین باقیبه مناسبت روز جهانی صلح، مادران صلح ایران، جمعه ۲۸ شهریور1404 نشست هم‌اندیشی نهادهای مدنی درباره صلح را در سالن شهرکتاب فرهنگان پاسداران برگزار کردند. من قرار بود درباره صلح و حقوق بشر در ایران صحبت کنم. دیگر سخنرانان عبارت بودند از: آقای احمد محیط طباطبایی (ایكوم)، ️خانم مژگان دستوری (پژوهشگر مطالعات صلح و مدیر انتشارات صلح)، آقای محمد درویش درباره صلح و محیط‌زیست در ایران صحبت کردند، خانم ثریا عزیزپناه از انجمن حمایت از حقوق کودکان) درباره صلح و کودک در ایران، ◻️آقای جواد رنجبر درخشیلر از مرکز مطالعات علمی صلح ایران درباره آموزش صلح و ️سرهنگ قاسم رحیمی از جمعیت کهنه‌سربازان صلح) درباره جنگ و صلح در ایران.
تصور نمی کردم در شرایط امروزی جامعه ما از چنین نشست هایی استقبال شود.
متن سخنان باقی
صلح و حقوق بشر در ایران
نام مادران صلح همیشه برای من یاداور یک خاطره است. اسفند 1386 جمعیت زیتون درخواستی برای تجمع اعتراضی علیه کشتار در غزه در روزنامه چاپ کرد که فقط تعدادی از مادران صلح و اعضای همین جمعیت حضور یافتند و خانم مینو مرتاضی هم که پای ثابت این حرکات انسانی هستند حضور داشتند تصویر هاله سحابی را که پلاکاردی علیه خشونت در در دست گرفته و درخواست صلح کرده بود فراموش نمی کنم.
این خاطره البته از لحاظ تاریخی هم مهم است. چون ما حافظه تاریخی خوبی نداریم و بعضی ها نسل کشی امروز در غزه را تحت تاثیر تبایغات صهیونیستی از 7 اکتبر اغاز می کنند و این نشان می دهد که کشتار در غزه از 7 اکتبر شروع نشده و 18 سال پیش هم تجمع اعتراضی علیه ان برگزار می شده پس 7 اکتبر از ماجرا نیست بلکه دنباله یک ماجرا و در واکنش به کشتار مردم بوده است. به گونه‌ای که ۲۰ سال پیش دبیرکل سازمان ملل متحد از غزه به عنوان بزرگترین زندان روباز جهان نام برد.
نکته دوم اینکه در ان روز فقط همین جمع مادران صلح و شهید هاله سحابی و خانم مرتاضی امدند. عدم استقبال ان روز یک نشانه بالینی بود از اینکه لایه هایی از جامعه چون حمایت از غزه را هم موضع شدن با حکومت می دانند و نمی توانند میان موضع خود نسبت به حکومت با یک موضوع و تراژدی انسانی تفکیک قائل شوند نسبت به جنایات غزه بی تفاوت هستند، یا فکر می کنند حمایت از این کشتار، مخالفت با حکومت است و عقلای قوم باید این پدیده ها را رصد می کردند و می فهمیدند.
وقتی به همسرم گفتم می خواهم بروم به همایش روزجهانی صلح با تعجب پرسید؟ صلح؟ کدوم صلح؟ کجا؟ انگار ما داریم از یک چیز دست نیافتنی حرف می زنیم حتی از یک‌چیز مسخره. در دنیایی که جنایتکاران جنگی مصونیت دارند حرف از صلح زدن مسخره است. اصلا شاید خودش کمک به جنگ باشد و یا لاپوشانی جنگ یا سنگری برای پنهان شدن شرورترین جنگ آفرینان پشت آن طوری که دنبال نوبل صلح هم می روند(اشاره به ترامپ رئیس جمهور جنگ افرین و متجاوز امریکا که گفت می خواهد نوبل صلح بگیرد).
درست است که به حکم کل من علیها فان، عاقبت همه کس مردن است چه با جنگ، چه بیماری چه به طور طبیعی اما وقتی من به مرگ فکر می‌کنم عمق پوچی دلایل و ریشه جنگ‌ها و بی‌رحمی‌ها بیشتر برایم پدیدار می‌شود. همه جنگ‌ها برای دفاع از منیت، جاه طلبی، موقعیت و منفعت است درحالی که اولاً همه چیز موقت و کوتاه است ثانیاً هیچکس این‌ها را با خودش به گور نمی‌برد چه در اوج قدرت و ثروت باشی چه در نهایت فقر لخت عریان زیر خاک می‌روی و می‌پوسی.
صلح آرزویی است که همیشه بشر دنبال آن دویده و رابطه بشر و صلح مثل دوچرخ دوچرخه بوده که هرچه می دوند به هم نمی رسند.
درباره موضوع اعلام شده چون همین امروز با موضوع مشابهی صحبت کوتاهی هم برای گروه جامعه شناسی حقوق انجمن جامعه شناسی ایران داشتم بعضی از همان مطلب را بازگو می کنم.
بقیه بحث در این جلسه خلاصه ای بود از سخنانی که در کنفرانس مجازی گروه جامعه شناسی حقوق در همین روز بیان شد و در روزنامه شرق سه شنبه30 شهریور1404 چاپ شده است که لینک ان در زیر در دسترس است.
