عمادالدین باقیدو روز پیش، دوم مارس روز جهانی #فرهنگ_بلوچ بود. یکی از اقوام ایرانی تبار پراکنده در کشورهای ایران، هند، پاکستان و افغانستان، ترکمنستان و عمان. چون بلوچیان ایران را از نزدیک درک کرده ام تصویر ناروایی که درباره آنها ساخته شده را ظالمانه می دانم. بیشتر خبرهای جندالله و ریگی و ترور و گروگانگیری درباره آن خطه داده اند و گویی در ان خطه فقط ترور و راهزنی و آدم ربایی است و همین تصویر دروغین از موانع سرمایه گذاری در منطقه و فقر مضاعف مردم شده است در حالی که آن منطقه با شاخص های دیگر، پایین ترین نرخ جرم و ناامنی را دارد و مردمانش مهربان و سخت کوش و صلحجو هستند.
بلوچستان که از۱۹۳۰ میلادی دارای دولت شده و در پی خروج بریتانیا از هند در ۱۹۴۷ میلادی رسماً اعلام استقلال کرده و پاکستان هم ابتدا آن را به رسمیت شناخته بود در ۱۹۴۸ دولت مستقل آن سقوط کرد زیرا برای پرهیز از برادر کشی و‌جنگ با پاکستان، و برخلاف اقوامی که می کشند و کشته می‌شوند اینان از استقلال خود صرفنظر کردند(نک: بلوچ‌و بلوچستان، نصیر دشتی، ص۵۱۱-۴۸۷).
بلوچ‌ها مرا یاد این بیت حافظ می اندارند که:
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود
اگر مهربانند و مهمان نواز و صلحجو، لعل شده اند به بهای رنج. روز جهانی بلوچ بر آنان خجسته باد.
چنین روزی فخر فرهنگی برای فلات ایران است و اگر روزی جهانی برای اقوام دیگر ترک و لر و عرب و ترکمن و گیل و… هم شناخته شود که به شهادت تاریخ و فرهنگ و زبان و قابلیت هایشان، شایستگی اش را دارند این فخر افزون می‌شود. اقوام ایرانی منشور و رنگین کمان فرهنگی و زبانی و سرمایه های ملی و جهانی اند
