عمادالدین باقیدر حالی که طبق ماده ۵۲۰ ق.آ.د.ک «در موارد بیماری حاد یا فوت بستگان نسبی و سببی درجه یک از طبقه اول یا همسر و یا ازدواج فرزندان، زندانی می‌تواند به تشخیص دادستان حداکثر تا پنج روز از مرخصی استفاده نماید» حتی اگر شاکی خصوصی داشته باشد، اما آقای هومن جوکار از محکومان زیست محیطی که محکومیت شان همواره محل شبهه و اشکال حقوق دانان بوده و قتل هم نکرده و شاکی خصوصی هم‌نداشته با این حال بیش از یک سوم محکومیت قطعی را گذرانده و اساساً مشمول آزادی مشروط می شده، علیرغم همه این ها با وجود اینکه وضعیت بیماری پدر آقای جوکار وخیم و در آی سی یو بستری شده و قرار است به دستگاه ونتیلاتور متصل شود که دیگر امکان سخن گفتن با اطرافیان را نخواهد داشت، دادستان تهران(شاید بخاطر ضابطین) تنها اجازه داده اند که تحت الحفظ چند ساعت آقای جوکار را به بیمارستان ببرند! در حالی که این کار در چنین شرایطی، اندوه زندانی و خانواده را افزون می کند. تا کسی در این شرایط قرار نگرفته باشد نمی تواند آن را درک کند.
انسان حتی با دشمن‌خودش نباید اینگونه رفتار کند. این شیوه مغایر با سند تحولی است که قرار بود نصب العین دستگاه قضایی باشد.
اگر امروز غم خوزستان و بلوچستان و دیگر پاره های تن ایران را داریم اما انباشت همین دردهاست که منبع بحران می شود. به وضعیت زندانیان زیادی در تهران و شهرهای مختلف باید رسیدگی فوری بشود.
