عمادالدین باقی#عمادالدین_باقی
✍️به مناسبت تقارن #شب‌های_قدر و شهادت امام علی(ع) با ۱۲ فروردین (روز جمهوری اسلامی) یادداشت دردمندانه‌ای نوشته بودم که عزیزی مرا از انتشارش منصرف کرد و به زمانی دیگرش سپردم اما دریغم آمد که از تقارن این ایام با روز طبیعت سخن نگویم به ویژه وقتی رفتارها و پیام های دو گروه بنیادگرایان سکولار و بنیادگرایان مذهبی را مشاهده می کنیم.
در برخی از رسانه‌ها و معدودی از فرسته‌های شبکه‌های اجتماعی، این روز را به روز تقابل دو جریان، دو تفکر و دو فلسفه بدل می‌کنند چون نان و رونق خویش را در افزایش و تشدید تنش‌ها و شکاف‌های اجتماعی می دانند.
اگر بدانیم که شب‌های قدر برای مسلمانان جهان در حکم عید است و به جشن و شادی می‌گذرانند، آنگاه تقارن آن با #روز_طبیعت، از وحدت و همگرایی سخن می‌گوید نه تضاد و تقابل.
شهادت امامی که مهم‌ترین دغدغه‌اش عدالت و راحت و آسودگی آدمیان و شب‌های قدر برایش زیباترین ایام بود، خود نیز انسانی شوخ طبع بود و سخنانی درباره ضرورت شادی مردمان از او به یادگار مانده، شهادتش با همه دردناکی و سوگوارگی، هیچ تضادی با شاد زیستن ندارد. روز طبیعت می‌تواند نماد روز هم آغوشی دو سنت ایرانی و مذهبی، دو دیدگاه و نگاه و فلسفه باشد، روزه دار و غیر روزه دار، روز را در طبیعت سیر کنند و روزه داران، شب سر سفره افطار بنشینند و پس از آن هم قرآن به سر بگیرند.
ایران مجروح به تقویت همدلی، همزبانی و عشق در میان مردم نیاز دارد نه به جنگ و نفرت.
12 فروردین 1403
📡 کانال گفتارهای باقی
https://t.me/emadbaghi
وبسایت
www.emadbaghi.com
برخی از نظرات و پاسخ ها در کانال تلگرام
امیرعباس نجفی:
آقای باقی
این سوال را از خودتان بپرسید و کلاهتان را قاضی کنید:
امام به قول شما “عادل”، چرا یهودیانی را که نمیخواستند مسلمان شوند قتل عام کرد؟
Emad Baghi:
بزرگوار اینها اسراییلیات است که تاریخ مشحون است از این قصه ها. قبلا در این زمینه توضیح داده ام که فایل ویدئویی اش در همین کانال موجود است.
امیرعباس نجفی:
جناب باقی عزیز، من در خیرخواهی و پاک سرشتی و شرف شما هیچ شکی ندارم.
قصد منازعه با کسی رو هم ندارم که اصلا همچین روحیه ای ندارم؛ با اینحال نمیتونم با زدن برچسبهایی مانند اسراییلیات واقعیتهای تاریخی رو نادیده بگیرم. مسئله من اینه که علی آدم میکشت، همین. من نمیتونم کشتن حتی یک نفر رو با هر بهانه و توجیهی بپذیرم. حق و ناحق هم نداره.
آقای باقی من انتظار ندارم شما حرف منو قبول کنید، روحیه و دیدگاه دینی شما همچین اجازه ای به شما نمیده. جنابعالی و تقریباً همه کسانیکه تربیت دینی دارند، چنان سخت به باورهایتان چسبیده اید که با آنها یکی شده اید. چطور میشود از کسی که خودش را با باورهایش یکی میداند و نمیتواند حتی وقتیکه اشتباه بودن باورهایش روشن شده است انتظار داشت حقیقت را بپذیرد.
Emad Baghi:
دوست عزیز به گمانم اشتباهی رخ داده و التفات نفرموده‌اید که کلمه اسرائیلیات هیچ ربطی به اسرائیل امروزی ندارد بلکه اصطلاحی است که از صدها سال پیش در علوم تفسیر و حدیث متداول بوده و اشاره به داستان سرایی و اسطوره سازی در روایت‌های تاریخی دارد (که در متون تاریخی گذشته بی‌شمارند) و همچنین اشاره دارد به مطالبی که از عقاید و مذاهب متون گذشته وارد منابع و روایات اسلامی شده است.
نکته دوم اینکه می فرمایید من حتی نمی‌خواهم بپذیرم که کسی یک نفر را هم کشته باشد و… گفتن این حرف به کسی که سال‌هاست در دفاع از حق حیات تلاش و مبارزه میکند و در این موضوع، ناشناخته هم نیست، بعد متهم کردنش به اینکه تعصب مذهبی دارد! خیلی عجیب است ( که من نمی دانم سابقه خود شما در این زمینه چیست) و البته این حرف تان که نمی‌پذیرم کسی حتی یک نفر را کشته باشد حرف رمانتیکی است که با واقعیتهای تاریخی و اسناد حقوق بشری هم همخوانی ندارد.
بگذریم که با این منطق شما نه امام علی که باید بسیاری از خداوندان مدرنیته و پایه‌گذاران حقوق بشر هم همین برخورد را داشته باشید و بر رویشان خط قرمز بکشید مثل صادر کنندگان اعلامیه حقوق بشر و شهروند فرانسه که اولین سند حقوق بشری است و بعد از آن اعدام‌ها و کشتارهایی که انجام دادند و کانت و لاک و مونتسکیو و روسو که از مجازات کشتن حتی برای یک سرقت یا از برده داری دفاع می‌کنند.
از اینها که بگذریم می‌دانید که اسناد حقوق بشر و اسناد حقوق بشر دوستانه متفاوتند. اسناد حقوق بشر مربوط به شرایط صلح است و اسناد حقوق بشردوستانه مربوط به شرایط جنگ است. در هیچ سند حقوق بشردوستانه بین‌المللی گفته نشده که نباید بکشید! چون کشتن و کشته شدن جزو ماهیت جنگ است و اسناد حقوق بشردوستانه می‌کوشند شرایط جنگ را هرچه انسانی‌تر کنند. اگر شما در جایی پیدا کردید که امام علی غیر از شرایط جنگی کسی را کشته آن وقت حرفتان درست است.
صمنا در شرایط جنگی هم مواضع و دیدگاه‌های امام علی صدها سال قبل از تصویب اسناد حقوق بشر دوستانه حتی از آن هم مترقی‌تر بوده چنانکه تصریح دارد که در جنگ به زنان و کودکان و پیران تعرض نکنید حتی اگر زنانی در میدان جنگ بودند و به امام شما هم اهانت کردند آنها را اسیر هم کنید و هیچگونه بدرفتاری با آنها ننمایید، به درختان و خانه‌های مردم هم آسیب نرسانید. در جنگ صفین وقتی یارانش به دشمنانی که لحظاتی دیگر قرار بود همدیگر را بدرند دشنام می‌دهند می‌گوید من متنفرم که به آنان دشنام دهید برایشان دعا کنید.
با این اوصاف چطور صادر کنندگان اعلامیه حقوق بشر و شهروند فرانسه و اعلامیه استقلال آمریکا که دومین سند جهانی حقوق بشر است و همچنین کانت،روسو، هابز، مارکس، لاک و… را بستاییم و خط بطلان روی شان نکشیم ولی کسی که صدها سال پیشتر از اسناد حقوق بشر دوستانه آنگونه عمل کرده است را اینگونه نفی کنیم؟ دقیقاً انصاف و رویکرد حقوق بشری ما ایجاب میکند که احترام امام علی را هم پاس بداریم
امیرعباس نجفی:
آقای باقی عزیز، ممنون که وقت میذارید و با حوصله جواب میدید.
من در این زمینه نه سابقه ای دارم و نه میخواهم داشته باشم و هیچ ادعایی هم ندارم که متعاقباً بخواهم به آن ببالم.
متعصب به نظر من کسی است که پیش فرضهایی دارد که آنها را قطعی و حقیقت مطلق میداند و همه خوانده ها و شنیده هایش را با محک آن میسنجد. هر گزاره ای که با آن همخوان باشد میپذیرد و در غیر اینصورت آنرا رد میکند.
آقای باقی بزرگوار اختلاف من و شما مبنایی است. موضع من این است که اگر انسانهایی فرصت طلب و قدرت طلب نبودند که از جهل مردم استفاده کنند و خود را فرستاده خدا معرفی کنند و پدیده شومی به اسم دین(که هیچ لزومی به وجود آن نبود) را پدید بیاورند و در راه گسترش آن جنگ و کشتار راه بیاندازند؛ الان هم به تبع آن میلیونها انسان(مؤمن و متعبد) منجمله شما عزیز بزرگوار نبودند که کشتن انسانها را به دلایل واهی (به زعم خودشان مشروع) جایز بدانند و در راه آن کلی انرژی و هزینه به هدر دهند و عمر و زندگی خود را تلف کنند.
Emad Baghi:
با سلام مجدد. تعریف تعصب، متین است و با آن موافقم اما فکر می‌کنم در تطبیق با مصداق دچار مشکل است. ۱- نمی دانم به چه استنادی به همین راحتی حکم کرده اید که میلیون ها مومن منجمله بنده، کشتن انسان ها را به دلایل واهی جايز شمرده اند. آیا تهمت جایز شمردن قتل به کسی که صدها صفحه نوشته اش در این سالها در مقابله با جواز کشتن است، از قتل کمتر است؟
۲- اشکال سخن تان این است که در کشتن، مصداق را فقط به اهل ادیان منحصر کرده اید که نشانه نوعی تعصب ضددینی است که با تعصب دینی فرقی ندارد. صدها مورد قتل عام و کشتار در طول تاریخ از سوی حکومت ها و نیروی غیر دینی رخ داده و می دهد که اگر نخواهیم راه دور برویم و تاریخ را ورق بزنیم، آیا جنگ جهانی اول و دوم که بیش از بسیاری از جنگ ها در تاریخ قربانی گرفت هم ربطی به ادیان داشت؟
۳-وقتی می فرمایید هیچ لزومی به وجود دین نبود، کاش آثار جامعه شناسان بزرگی چون دورکیم و وبر را درباره دین خوانده بودید. آنها که عالم تجربی و سکولار بودند نه مومن و متعصب، ببینید برپایه پژوهش های گسترده و عمیق علمی درباره کارکرد دین چه گفته اند.
واکنش و خشم نسبت به شرایط موجود و حکومت دینی نباید انسان فکور را از جاده انصاف و علم خارج کند و بدون ملاحظه تحقیقات بزرگی که انجام شده سخن بگوید. در تحمل رنج ها و ناملایمات همدردیم اما در واکنش و نتیجه گیری از شرایط هم نظر نیستیم و نیازی نیست متوسل به اتهام به همدیگر شویم.
Alpha:
جناب باقی باسلام و بدون مقدمه عرض کنم:
۱. هرکی مختاره هر جور که تشخیص میده عمل کنه و کسی حق نداره کسی رو مجبور به کاری بکنه که خودش میخاد
انا هدینا السبیل اما شاکرا و اما کفورا
۲. جناب باقی لطفا سفسطه نکنید و تز جدید در ندهید. اگر کسی شیعه امیرالمومنین باشد، میداند که در عزا و سوگواریهای اهلبیت شیعیان به عزاداری می پردازند نه شادی، چون امام صادق علیه السلام در باره شیعیان فرمودند: …یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا
حالا اگه شما شیعه امام صادق نیستید و منتدی مکتب جدیدی هستید علنا اعلام کنید شاید عده ای هم بهتون ایمان آوردن
۳. این سنت بنی امیه و دشمنان اهلبیت بود که در مصیبت های ایشان به جشن و شادی بپردازند. لطفا ادرس غلط ندهید.
وهذا یوم (عاشورا) فرحت به آل زیاد و ال مروان بقتلهم الحسین صلوات الله علیه
راستی یادداشتهای دردمندانتون رو هم با شادی و مزاح مینویسید!؟
Emad Baghi:
نفهمیدم شادی در عزای اهل بیت را از کجای نوشته دراوره اید و سپس به نقد چیزی که خودتان تصور کرده اید پرداخته اید.
