بهاییان و حق شهروندی

فصلنامه جدید(شماره10) بهایی شناسی، عکس فردریک گلیشر را روی جلد گذاشته و نظرات او را به عنوان یک روشنفکر و دگراندیش بهایی که مخالف بیت العدل است معرفی کرده است. این فصلنامه اصولا فلسفه وجودی اش نقدبهاییت است ولو اینکه از زبان به قول خودش” روشنفکران بهایی” باشد. فصلنامه شماره6 “بهایی شناسی” هم درمقاله اصلی اش در نقد میزگرد بی بی سی درباره شخصیت قره العین که اتفاقا مقاله ای خواندنی است دوبار تعبیر “بهاییان عزیز” را به کار برده بود. دست اندرکاران بهایی شناسی نوک پیکان مبارزه با بهاییت بوده اند و هیچکس نمی تواند بخاطر این ادبیات آنها را متهم کند اما عزیز بودن، با محرومیت از تحصیل و کار و شغل و دیگر محدودیت ها نسبتی ندارد.
آیا دیگران هم مجازند این تعابیر را به کار برند؟ اگر برای مثال روزنامه ای بنویسد “بهاییان عزیز” توقیف نمی شود؟ اصلا بهاییان عزیز، پیشکش؛ اگر کسی نسبت به محدودیت های ایجاد شده درمورد حقوق شهروندی این اقلیت ها معترض باشد امکان انتشار دارد؟
می گویند کل بهاییان 100-150هزار نفرند و…، در حالی که اصلا اگر یک نفر هم باشد طبق اصول19و20 قانون اساسی درباره تساوی حقوقی همه شهروندان، همان یک نفر هم به اندازه اکثریت، واجد حق شهروندی است.
گرچه فصلنامه بهایی شناسی می کوشد جانب انصاف و ادب نقد در مواجهه فکری با بهاییت را رعایت کند اما برخوردهای متداول از سوی نهادهای قدرت، واقعیتی عینی ومعیار قضاوت است. این برخوردها نتیجه دیگری به بار می آورند و حتی باب نقد علمی بهاییت هم بسته شده و برخی منتقدان بهاییت فکر می کنند با یکسویه سخن گفتن، متهم به تکمیل کردن و پشتیبانی از حذف عملی به وسیله سرکوب نظری می شوند. البته داستان حذف وقتی جالب تر می شود که بدانیم خود بهایی شناسی هم توسط ویکی پدیا حذف شده است.
هیچ عقیده ای را نمی توان منع کرد. بهایی و مخالف بهایی، به یک اندازه حق آزادی بیان و حق شهروندی دارند. مخالفت با عقاید مخالف را از طریق نقد می توان ابراز کرد نه حذف. شهید مطهری حتی تدریس مارکسیسم را که نافی اصل دین و خداباوری است، در دانشگاه ها و توسط باورمندان به مارکسیسم، و سپس نقد علمی آن، لازم می دانست.
کانال گفتارهای باقی
 https://t.me/emadbaghi
اینستاگرام   emadeddinbaghi
وبسایت www.emadbaghi.com
فیس بوک         Emadbaqi@