زیست جانکاه مطبوعات و روزنامه نگاری در ایران

گفتگویی است با نشریه دانشجویی وقایع اتفاقیه(نشریه دانشجویی ارگان انجمن اسلامی دانشجویان علوم پزشکی کرمان ) به مناسبت روز جهانی آزادی بیان و مطبوعات که در بحبوحه انتخابات اخیر ریاست جمهوری منتشر گردید اما به دلایلی از بازنشر آن خودداری شد. در این گفتگو به مسایلی مانند تاریخچه مطبوعات، تاثیر و اهمیت مطبوعات در جامعه، محدودیت های کار مطبوعاتی و قلم زدن در ایران، ارزیابی وضع کنونی مطبوعات، نارسایی ها و مشکلات قانون مطبوعات، سانسور و پیدایش سایت ها و شبکه های مجازی پرداخته شده است. فرازهایی از گفتگوبه شرح زیر است:
- برخلاف اینکه می گویند قانون بد از بی قانونی بهتر است در خصوص وضعیت مطبوعات من معتقدم بی قانونی در آن مقطع بهتر از قانون بد بعدی است. زیرا در دوره بعدی با تمسک به قانون به محدود سازی آزادی بیان مشروعیت داده شد. ما پس از سال 57تا60 دیگر هیچوقت از آن همه آزادی برخوردار نبودیم. اگر آن آزادی های پس از انقلاب از بین نمی رفت و به جای معدوم شدن، مدیریت می شد امکان رفع نواقص و بهبود و تعامل و اصلاح درطول زمان وجود داشت اما وقتی آزادی ها از بین رفت دیگر موضوعی برای اصلاح نمی ماند.
- اساسا قانونی که اجازه توقیف روزنامه و نشریه را بدهد ضدقانون است و ارزش و اعتبار قانونی ندارد زیرا با اصول پیشینی قانون در تضاد است. حفظ آزادی و امنیت از اصول پیشینی است.
- دولت دوم روحانی مهم ترین کاری که در این زمینه می تواند انجام دهد این است که با کمک مجلس معتدل فعلی قانون مطبوعات را اصلاح و تخم لق تعطیلی مطبوعات را برداشته و هیات منصفه ای واقعی را در قانون پیش بینی کنند و راه تشکیل شرکت سهامی توسط خود روزنامه نگاران برای راه اندازی روزنامه و تامین امنیت شغلی شان ر ا باز کنند. طبعا آنان بخاطر اعتبار خودشان و سرمایه گذاری شان دغدغه بیشتری در رعایت چارچوب های قانونی خواهند داشت.
- هر رسانه ای که از زدن و بستن و کشتن و نفرت پراکنی دفاع کند اصولا رسانه نیست. شبیه کلاهبرداری است که مثلا لباس پزشک یا روحانی پوشیده و با این ظاهر سازی می خواهد دیگران را فریب دهد و از امتیازات و اعتبارات این اصناف سوء استفاده کند. اولین شرط رسانه بودن یک رسانه این است که تمام معیارهای حقوق بشر را بدون استثنا پذیرفته باشد. این شرط آنقدر مهم است که می توان گفت طبق معیارهای حقوق بشر نیز تنها موردی که مهار کردن و اگر نشد، سرکوب، جایز است درباره نیروهای سرکوبگر و ضد آزادی بیان و دشمن حق حیات و طرفدار قتل و غارت است. اگر حال تصور کنید کسانی که چنین ویژگی هایی دارند رسانه منتشر کنند و توقیف آن را اقدام علیه آزادی بیان تلقی نمایند. من سوال می کنم: امروز نشریه دابق و رومیه دو نشریه داعش که عقاید آنها را بیان می کنند آیا مصداق برخورداری از آزادی بیان می شوند و اگر توقیف شوند باید متهم به سرکوب آزادی شوید؟
کانال گفتارهای باقی
https://t.me/emadbaghi

شرّ برچسب و چریک پیر

حق حریم خصوصی: فقه حقوق بشر درباره حریم خصوصی چه دیدگاهی دارد؟

وکیل ملت

وزارتی علیه بیداد!؟